En bijten dat ze deden.

Zaterdag 29 juli 2006, vroeg uit bed, buiten was er niet zo veel te zien, geen zon, geen blauwe lucht, enkel mist. Het was nu niet van dien aard dat men het gedacht kreeg om met een witte stok rond te dwalen maar mijn gezichtsvermogen was er toch door beperkt.
De opdracht was wandelen, hiervoor moest ik naar Grotenberge, ik wist ook niet waar het lag tot ik mijn toevlucht zocht in computer, GPS en andere uitvindingen dezer tijd zoals routeplanners en dergelijke. Deze wijzen stuurden me allemaal in dezelfde richting, naar Oost Vlaanderen en meer bepaald naar Zottegem waarvan Grotenberge een deelgemeente was, dat wisten we dan ook weeral.
Op de snelweg, eens voorbij Lokeren namen ze het witte laken weg dat me toch het zicht beperkte en dat maakte op 5 minuten het grote verschil tussen mist en zon met blauwe lucht, zo snel kon het gaan.
7 uur en aankomst bij de vertrekplaats waar toch reeds een goede drukte heerste, de auto ergens kwijtraken is altijd een opdracht waar men nooit zeker van is of men er zal in slagen, ditmaal viel alles goed mee en moest ik maar een 500 meter terug lopen.
Wanneer men hier start weet men onmiddellijk waar men is en wat er te wachten staat, ik was beland in het voorgeborchte van de Vlaamse Ardennen welke ik goed had leren kennen van de wandeling in Kluisbergen, niet dat men dit kon vergelijken, de hellingen waren glooiingen en niet zo lang of zo steil maar na 21 kilometer beginnen die toch stilaan in de kuiten te bijten.
Vermits zandgrond hier troef is zijn het hier vooral de aardappelen die hier samen met maïs het hoge woord voeren en het waren oppervlakten om u tegen te zeggen waar de piepers stonden te wachten om ooit gerooid te worden.
Eender welke streek men komt, ze hebben allen hun eigen aard, maar alleen in de Vlaamse Ardennen kom je dat typische straatbeeld tegen dat je nergens anders vind, net als zijn bewoners, iedere mens die je hier tegen komt zal je altijd aanspreken al was het maar om iets te vragen, "zo vroeg al op stap ?", dat kom je niet overal tegen, zeker weten. Ik ben er bijna van overtuigd dat wanneer ze een hond met een hoed op moesten tegenkomen, ze er nog zouden tegen spreken ook, het is daarom dat ik hier zo graag kom stappen, ze moesten enkel hun heuvels eens gladstrijken, maar ja dan waren het ook de Vlaamse Ardennen niet meer. Laten we deze streek maar zoals ze al eeuwen is, en hopen dat we er nog lang van kunnen genieten.






Als men hier zijn handrem vergeet op te trekken ben je nog niet aan de nieuwe patatten.










.