In afzondering

vandaag is er echt niet veel dat me kan raken, noem het een rustdag, zoals bij de echte sportmannen, morgen Kluisbergen weet je nog. Soms heeft een mens dat al eens nodig om alles eens op een rijtje te kunnen zetten. Mijn echtgenote gaat op zaterdag namiddag op vast bezoek bij haar ouders en vermits ik ook graag eens alleen ben is dit het ideale moment om dit te doen.
Niets doen was er ook niet bij, rust roest zegt men, dus is er altijd wel iets te doen. Vorig jaar had ik 2 kleine druivelaars staan, 1 witte en 1 blauwe, en toen kwam de lange trieste winter, en dan de lente als men de periode waar we nu in leven die naam waardig is, mij lijkt het meer de herfst.
Zo moeten die twee kleine rakkers zich ook gevoeld hebben want er wou maar geen schot in de zaak komen, laat staan een scheut.
In tegenstelling tot hun grote broer die, al staat hij ook maar buiten koud te wezen, toch reeds verschillende neuzen aan het venster kwam steken en enig groen liet bewonderen. Natuurlijk zijn er altijd mensen die van zulke zaken meer thuis zijn en mijn schoonzoon is op dat gebied zeker één onder de gelukkigen die weten dat een plant wortels moeten hebben om te kunnen groeien.
En zo was het dat we eens aan die kereltjes hun oortjes trokken met het gevolg dat ik een droge stok in mijn handen had waaraan nog een paar sprieten bengelden. Diagnose van meneer genees was rap gesteld, simpelweg de vriezeman was met de wortels weg, kontrole op ongedierte maar niets te zien.
Dochter lief heeft mij dan een nieuw druivelaartje gekocht, waarvoor hartelijk dank, een mooi ding, ja natuurlijk mijn dochter ook, er was zelfs al trosvorming te zien, bij de druivelaar natuurlijk.
We hebben de nieuwe huisgenoot twee weken laten wennen aan zijn nieuwe omgeving, zeg maar om in te burgeren. Een rasechte Italiaan en de naam was "Uva Nera", volgens mij is het een naam om op te eten. Nu twee weken later bleef dat kind maar groeien, een eigenschap die schijnbaar eigen is aan kinderen, dat kan ik merken aan mijn twee prachtige kleinkinderen, daarom hebben we hem een nieuwe grote schoen aan gemeten waar hij nog jaren geniet van zal hebben, dat bespaart nog ook en dat is mooi meegenomen.
Een goede beurt voedsel, een goede scheut hemelwater en nu staat hij daar mooi te zijn in zijn hoekje.
De geboorte van die kleintjes is volgens de folder tussen de achtste en de tiende maand, het zal een lekker en mooi najaar zijn, daar ben ik zeker van.
De kruidenpotjes zoals salie, basilicum, zuring en peterselie kregen ook nog een beurt en dat heeft hen kennelijk deugd gedaan. En of het lekker zal zijn,wedden dat.
Een onze kleine Italiaan, die mag deze winter binnen slapen in de koepel, ken je dat van die ezel en die steen, ik wel.

Zoals je kan zien zijn ze echt om op te eten.