Vrijdag 13 juni 2008 was voor mij nu eens geen ongeluksdag, het was namelijk mijn laatste werkdag, alhoewel werkdag een beetje veel gezegd is.
Het begon namelijk de dag ervoor, op donderdag, in de voormiddag hadden we met de ganse dienst (13 mensen) nog een vergadering, rond 13:30 uur gingen we dan genieten van een héél lekker diner als afscheid. Geschenken en herinneringen werden bovengehaald, en ook hoe het nu verder moest met 1 pion minder in het spel.
Op vrijdag werd het dus afscheid nemen en vermits ik op verschillende plaatsen aan de slag was, werd het een beetje over en weer rijden om zo veel mogelijk mensen nog een laatste pootje te kunnen geven.
Na de middag was het dan zo ver, het zat erop, na 40 jaar aan de slag te zijn geweest, waarvan 35 jaar bij dezelfde werkgever was het amen en uit, we draaiden deze bladzijde om en begonnen aan een nieuw hoofdstuk.
Dit deel van het boek heeft als titel meegekregen “Zoveel mogelijk genieten”. Ik en mijn echtgenote zijn dan ook van plan om dit letterlijk te nemen. Vanaf nu is onze leuze “Alles mag, niets moet”. En als het enigszins mogelijk is, nog zo lang mogelijk ook.
Wat gaan we nu doen, wel heel simpel, bezig zijn met de hobby’s, wandelen, koken, fotografie en natuurlijk wat meer tijd spenderen aan mijn blogs, want die hadden er de laatste tijd wat onder te lijden. Tijdens slecht weer of de winterperiode zullen we de klussen aanpakken die werden uitgesteld tot het moment dat ik niet meer moest gaan werken.
Ik veronderstel dat ook de kleinkinderen een beetje meer van de aandacht zullen beginnen op te eisen nu ze wat groter worden, bezigheid genoeg dus. Het woord “Verveling” zal in dit hoofdstuk dus zeker niet meer voorkomen.
En voor de rest, we zullen wel zien hoe het ons vergaat en zoals Jo Leemans ooit zong “Que sera, sera”.
Het begon namelijk de dag ervoor, op donderdag, in de voormiddag hadden we met de ganse dienst (13 mensen) nog een vergadering, rond 13:30 uur gingen we dan genieten van een héél lekker diner als afscheid. Geschenken en herinneringen werden bovengehaald, en ook hoe het nu verder moest met 1 pion minder in het spel.
Op vrijdag werd het dus afscheid nemen en vermits ik op verschillende plaatsen aan de slag was, werd het een beetje over en weer rijden om zo veel mogelijk mensen nog een laatste pootje te kunnen geven.
Na de middag was het dan zo ver, het zat erop, na 40 jaar aan de slag te zijn geweest, waarvan 35 jaar bij dezelfde werkgever was het amen en uit, we draaiden deze bladzijde om en begonnen aan een nieuw hoofdstuk.
Dit deel van het boek heeft als titel meegekregen “Zoveel mogelijk genieten”. Ik en mijn echtgenote zijn dan ook van plan om dit letterlijk te nemen. Vanaf nu is onze leuze “Alles mag, niets moet”. En als het enigszins mogelijk is, nog zo lang mogelijk ook.
Wat gaan we nu doen, wel heel simpel, bezig zijn met de hobby’s, wandelen, koken, fotografie en natuurlijk wat meer tijd spenderen aan mijn blogs, want die hadden er de laatste tijd wat onder te lijden. Tijdens slecht weer of de winterperiode zullen we de klussen aanpakken die werden uitgesteld tot het moment dat ik niet meer moest gaan werken.
Ik veronderstel dat ook de kleinkinderen een beetje meer van de aandacht zullen beginnen op te eisen nu ze wat groter worden, bezigheid genoeg dus. Het woord “Verveling” zal in dit hoofdstuk dus zeker niet meer voorkomen.
En voor de rest, we zullen wel zien hoe het ons vergaat en zoals Jo Leemans ooit zong “Que sera, sera”.
4 opmerkingen:
Freddy,
Geniet van je nieuwe start na het werkleven met vele wandelingen en de rest van je hobby's.
@ ambigirl, we zullen hiervoor zeker ons beste beentje voorzetten.
Welkom zou ik zeggen. Join the club. En wie weet, komen we nu elkaar wat meer tegen op de wandelingen in het land.
@ gwy, dat hoop ik zeker en vast.
Een reactie posten