Het goed voorbeeld

Alle begin is moeilijk zegt men, maar ik heb toch de indruk dat het lekker loopt. Na een kleine week is er deze avond te 19:26 uur, een nobele onbekende een bezoek aan mijn blog komen brengen als nummer 200, waarvoor dank aan de brave ziel uit West Vlaanderen.
Nu over naar de orde van de dag. Toen ik na de gedane dagtaak huiswaarts tufte door het ons aangrenzende dorp op een tamelijk druk bereden baan, heb ik toch even de ogen uitgekeken of dit nu wel echt mogelijk was. De zijkant van deze weg is getooid met een voetpad en een fietspad welk op een moment stopt en overgaat in een zebrapad waar men verplicht naar de overzijde van de baan moet fietsen.
Men kan zich simpelweg voorstellen dat deze handeling voor de eenzame fietser dan ook niet zonder risico is, daar stond dan een Tom Boonen van toch al een beetje gezegende leeftijd zijn kans te wagen naar de overkant, en hij wou dit liefst in zijn geheel beleven. Ik stop om het heerschap veilig naar de andere kant te laten waar het gras groener was en de nestor zette aan.
Raar maar waar, toen was daar de politie en wat deden deze heren......juist zij reden door. Ik kan mij voorstellen dat hun frietjes die besteld waren in frituur Celestine koud konden worden, maar dat heerschap was in mijn ogen nog in goede doen en dat waren ook zeker zijn remmen. De politie zich van geen kwaad bewust klaterden verder op hun weg, ik blijf staan en de man is dan toch met het hoofd als een ruitenwisser van links naar rechts draaiend veilig aan de overzijde gesukkeld.
Het was me wel opgevallen dat de man binnensmonds aan het prevelen was en ik ben er zeker van dat dit geen gebed was maar eerder een milj...... naar de kant van oom agent.Aan de overkant aangekomen keek de man mijn richting uit en met een dankbaar gelaat zijn duim omhoog stekende, even later keek hij in de riching waarin de arm der wet verdwenen was met de wijsvinger aan de rechterslaap tikkend, volgens mij hoefde hier geen uitleg voor wie dit bedoeld was.
De politie uw vriend, hier, daar en in het hiernamaals. Amen.

Hoe 25 er 32 werden

Je zal het maar beleven, het ganse verhaal gisteren (maandagavond dus) bijna klaar om op het net te zetten, en toen was er geen internet meer en ook geen verhaal meer, met het gevolg gisteravond de moed in mijn schoenen en een paar keren geklapt met diene van daarboven maar internet bleef weg en dus ook mijn posting. Hopelijk lukt het nu wel.
Zondag dus met de auto naar Ruien, ongeveer 100 km rijden, parking was er genoeg bij de centrale van Electrabel, met de pendelbus dan naar de Kluisberg om in te schrijven. De eerste steen was gelegd, te voet naar boven als opwarmertje.
Deze dag had alles om er een mooie wandeling van te maken, de Vlaamse Ardennen, alle heuvels van de Ronde van Vlaanderen, de zon en een rugzak vol goede moed, er kon ons niets gebeuren. De mannen van WSV Schelle schreven in voor de 25 km, de dames voor de 15 km. Vlak voor het vertrek een kleine mededeling, de 25 km werd door omstandigheden verlengd tot 28, nu ja die 3 km ging het ons toch niet maken zeker. En wij weg.
De afdaling van de Kluisberg was een makkie en toen.... kwam de Kwaremont, en de Scherpenberg ( nu weten we waarom die zo heet). Nou moe ga er maar aanstaan hé. Gelukkig was er na 10 km een kontrolepost waar men een werk van barmartigheid volbracht, de hongerigen spijzen, spek met eieren en koffie, de dag kan niet meer stuk.
En toen kwam er modder, modder en nog meer modder, bergop en bergop en nog meer bergop. Natuurlijk lieten de gevolgen van het slechte weer van de vorige dagen zich niet raden.
Na een tijd was het alsof de wandelschoenen dubbel zo groot waren geworden, wanneer men dan terug op de weg kwam en het slijk een beetje gedroogd en afgestamp was, begon het spelletje van voor af aan.
In iedere kontrolepost kon men volgen hoeveel kilometer men had afgelegd en hoeveel nog te doen. Wij kregen zo stillaan een donkerbruin vermoeden dat er iets niet klopte met de afstanden en dit werd bevestigd door mijn draagbare GPS. Wij waren van een ding zeker, het zouden er meer zijn dan 28, maar hoeveel ? En toen kwam het bos.

Eenmaal uit het bos onze weg omhoog geklauterd en enkele kilometer verder bergaf naar Ronse, was er nogmaals een werk van barmartigheid aan de gang, nl. de dorstigen laven met een gratis Wittekerke en dat laat men zich toch niet ontgaan en zeker niet na de afgelegde kilometers in de warme zon. Er was zowaar een kerel met een draaiorgeltje, naar men mij vertelde was die man iemand die meespeelde in het gelijknamige serie "Wittekerke" vermits ik daar nooit naar kijk nam ik het vast aan voor waarheid, voor de kenners is er hier zijn foto.
Normaal nog 5 km te gaan en nog 2,5 naar de volgende kontrolepost waar een gratis Affligem ons opwachte met een stukje fanfare muziek, ja zo dicht bij het einde zat de stemming bij de clubleden er wel in, ook de dames hadden hier halt gehouden omdat op deze post alle afstanden terug samen kwamen om dan als in één grote sliert van volk naar de Kluisberg te trekken. Met een totaal van 8833 deelnemers kan men werkelijk spreken van een mensenzee, mooi gezicht was het.
Bij aankomst hadden we uiteindelijk de ronde som van 32 kilometer afgetrappeld en niet de 25 zoals eerst aangegeven, maar als ze gedaan zijn speelt dat allemaal geen rol, na het stappen nog even nakeuvelen en de spieren nog even ontspannen, en dan naar een verdiende warme douche, wat eten en naar bed, het was een lange prachtige dag geweest en langs deze weg een dikke proficiat aan de organiserende club, het was uitstekend. Maar eerst nog die 100 kilometer terug naar huis.

Volgende zondag ligt een nieuwe uitdaging en een nieuwe wandeling te wachten nl. te Boom bij "De Schorrestappers", maar dat is een ander verhaal.

In afzondering

vandaag is er echt niet veel dat me kan raken, noem het een rustdag, zoals bij de echte sportmannen, morgen Kluisbergen weet je nog. Soms heeft een mens dat al eens nodig om alles eens op een rijtje te kunnen zetten. Mijn echtgenote gaat op zaterdag namiddag op vast bezoek bij haar ouders en vermits ik ook graag eens alleen ben is dit het ideale moment om dit te doen.
Niets doen was er ook niet bij, rust roest zegt men, dus is er altijd wel iets te doen. Vorig jaar had ik 2 kleine druivelaars staan, 1 witte en 1 blauwe, en toen kwam de lange trieste winter, en dan de lente als men de periode waar we nu in leven die naam waardig is, mij lijkt het meer de herfst.
Zo moeten die twee kleine rakkers zich ook gevoeld hebben want er wou maar geen schot in de zaak komen, laat staan een scheut.
In tegenstelling tot hun grote broer die, al staat hij ook maar buiten koud te wezen, toch reeds verschillende neuzen aan het venster kwam steken en enig groen liet bewonderen. Natuurlijk zijn er altijd mensen die van zulke zaken meer thuis zijn en mijn schoonzoon is op dat gebied zeker één onder de gelukkigen die weten dat een plant wortels moeten hebben om te kunnen groeien.
En zo was het dat we eens aan die kereltjes hun oortjes trokken met het gevolg dat ik een droge stok in mijn handen had waaraan nog een paar sprieten bengelden. Diagnose van meneer genees was rap gesteld, simpelweg de vriezeman was met de wortels weg, kontrole op ongedierte maar niets te zien.
Dochter lief heeft mij dan een nieuw druivelaartje gekocht, waarvoor hartelijk dank, een mooi ding, ja natuurlijk mijn dochter ook, er was zelfs al trosvorming te zien, bij de druivelaar natuurlijk.
We hebben de nieuwe huisgenoot twee weken laten wennen aan zijn nieuwe omgeving, zeg maar om in te burgeren. Een rasechte Italiaan en de naam was "Uva Nera", volgens mij is het een naam om op te eten. Nu twee weken later bleef dat kind maar groeien, een eigenschap die schijnbaar eigen is aan kinderen, dat kan ik merken aan mijn twee prachtige kleinkinderen, daarom hebben we hem een nieuwe grote schoen aan gemeten waar hij nog jaren geniet van zal hebben, dat bespaart nog ook en dat is mooi meegenomen.
Een goede beurt voedsel, een goede scheut hemelwater en nu staat hij daar mooi te zijn in zijn hoekje.
De geboorte van die kleintjes is volgens de folder tussen de achtste en de tiende maand, het zal een lekker en mooi najaar zijn, daar ben ik zeker van.
De kruidenpotjes zoals salie, basilicum, zuring en peterselie kregen ook nog een beurt en dat heeft hen kennelijk deugd gedaan. En of het lekker zal zijn,wedden dat.
Een onze kleine Italiaan, die mag deze winter binnen slapen in de koepel, ken je dat van die ezel en die steen, ik wel.

Zoals je kan zien zijn ze echt om op te eten.

Aspuurge

Gisteren 25-05-2006, Ons Heer Hemelvaart, ja hierboven waren ze er gisteren schijnbaar niet zo gelukkig mee, aan het weer te zien toch. Maar een echte wandelaar kijkt niet op een druppeltje meer of minder.
Plaats van afspraak was ditmaal Puurs, jawel, waar de asperges vandaan komen, ook het witte goud genoemd en aan de dagprijs te zien is die naam zeker niet slecht gekozen, 9 € per kilo kan men moeilijk een zacht prijsje noemen. Natuurlijk is het gewin ervan geen werkje voor doetjes.
Om te beginnen begint men met het aanleggen van de groeiplaats, het duurt dan 3 jaar alvorens men kan beginnen oogsten en van de oogst op het eerste jaar ben je er zeker niet rijk van geworden, het seizoen duurt dan ook niet lang, van ongeveer half mei tot op een bepaalde heiligendag einde juni, de naam van deze nestor ontsnapt me even, op deze plaats kan je natuurlijk ook niets anders winnen in tussentijd, vandaar.
Wanneer de scheuten gaan uitkomen, meestal is dit in de vroege morgen, dus vroeg uit bed is de boodschap, breken ze de aarde in scheurtjes die men makkelijk kan zien omdat men de bedden (dat zijn de opgehoogde perken waarin ze groeien) mooi glad zijn gestreken, dan is het de kunst om de asperges met een speciaal steekmes los te maken van de wortel. Als men het op deze manier kan doen dan krijg je asperges met een mooie witte kop. Als men er niet op tijd bij is en de scheuten blijven een tijdje boven het bed uitsteken begint de kop blauw te verkleuren en spreekt men dus van blauwkoppen.
Het verkleuren ervan heeft geen enkele invloed op de smaak maar zeker wel op de prijs, deze zijn merkbaar goedkoper dan hun witte broeders. Dit weekend zijn er dan ook de aspergefeesten aan de gang, genaamd Aspuurge, prachtige woordspeling heb ik het altijd gevonden.
Inschrijven voor de wandeltocht van de dag, te kiezen afstanden 6-10 15 of 22 km, voor ons was de 22 km een goede training voor aanstaande zondag, de grote klassieker voor de wandelaar nl. Kluisbergen, jawel met alle kuitenbijters uit de gekende Ronde van Vlaanderen in de Vlaamse Ardennen, meer daarover na het weekend.

Hier enkele clubleden van WSV Schelle onderweg in een uitgeregend Puurs.

In sneltreinvaart

Vrijdag, zaterdag, zondag en maandag, een klein hotel in een oude Engelse villa te Koksijde met een wandeldag van 20 km te Beauvoorde op zaterdag en op zondag een stapdag van 20 km te Koksijde.
Dit was het menu van het vorige weekend, het leek een eeuwigheid op donderdagavond. Als men eraan begint is dat wel anders. Een auto, een beetje autostrade en men is zo ter plaatse, zeker als men ter plaatse niet moet zoeken door de prachtige hulp van een ding dat gps heet. Tot voor de deur, dank u wel.
Aankomst 11 uur was misschien wat vroeg, de voordeur los, wij binnen maar voor de rest bleek iedereen buiten te zijn, we hadden alles kunnen buitenslepen maar waar blijf je dan de rest van het weekend. Later bleek dat men daar inkopen moet doen om de pot iets te laten schaffen, ja voor ons niet gelaten.
Als men het zelf niet moet klaarstomen en de afwas is niet voor bibi dan kan er altijd een stukje bij, afslanken doen we later wel door de kilometers te vreten.
Eerlijk gezegd het zag er allemaal lekker uit en dat was op de koop toe nog ook (een oogje op de rechtse foto spreekt boekdelen). Uiteindelijk alles laten doorglijden met een goede fles wijn en tot slot nog een goede neut om de gaatjes op te vullen en dan tijd voor een goede dodo kindje do.
Zaterdag opstaan, plassen, wassen, uitgebreid ontbijten en op weg naar Beauvoorde wat uiteindelijk maar 14 km bleek weg te liggen dromen tussen Veurne en de Franse grens. Het was alsof het zo was weggeknipt uit een Disney film, nu de auto wegmoffelen want dezelfde avond bleek er een rommelmarkt door te gaan, niet dat mijn auto daar aan toe is maar met die Vlaamse Leeuwen weet men nooit. Het pleintje van het dorpje spreekt boekdelen voor hoe het gehele dorp er uitziet, als een sprookje. Door de felle stormwind kon in geen geval gesproken worden van een sprookjeswandeling, bachten de kuppen is er zowiezo al veel wuif, maar als ze dan ook nog hun duivels ontbinden moet men wel onder een hoek van 20° lopen om voorwaarts te komen en zoals men kan zien hebben zelfs de bomen daar vrij regelmatig last van, ze krijgen er zelfs een kromme rug van.
Na de staptocht richting Koksijde voor een wasbeurt en een uitstekend avondmaal met een goede wijn, en meer moet dat niet zijn.
Zondag na weer een goed ontbijt richting start voor een trektocht van nogmaals 20 kilometer, eerst door de Noordduinen, het strand en het natuurreservaat " De Doornpanne", een prachtig iets maar ozo vermoeiend als men er ongeveer 10 km in rondloopt, men komt er zelfs wilde paardjes tegen die er in leven.




Als toetje hadden ze ook nog de"Hoge Blekker" op onze route geschoven, je weet wel die hoogste duin van België, 33meter om juist te zijn als je er niet te veel van meeneemt in je wandelschoenen.
Langs de uitlopers van de duinen vangen we toch stillaan, wel moegestreden de terugweg aan richting startplaats, maar men is toch de geschiedenis niet vergeten en men laat ons even meegenieten van de goede oude tijd van Koksijde, zijnde de oude hoevetjes en vissershuisjes, waarvoor dank aan de organisatoren.
Na even te hebben gerust en op adem te zijn gekomen was er terug een goed avondmaal, een neute en een verdiende nachtrust. Het vervolg was, op maandagmorgen een goed ontbijt, inpakken en wegwezen.
Zo was een weekend voorbij........ in sneltreinvaart. Het heeft mooi geweest.

De wandelaar

De wandelaar zal een blog worden waarin mijn hobby een beetje centraal zal staan, namelijk de wandelsport. Met al zijn goede en slechte dagen, belevenissen en ook dagdagelijkse dingen zullen hier hun plaatsje vinden, mogelijk een beetje opgefleurd met een foto, beeld of dergelijke.
Reeds lang ben ik regelmatig klant op verschillende blogs welke mijn voorkeur wegdragen, dit heeft mij er toe aangezet om ook mijn kans op het web te wagen.

Mijn dorp is gelegen aan de Schelde waar de Rupel zijn verloop heeft gekend om uiteindelijk hierin uit te vloeien, waar ook het kanaal begint dat stroomopwaarts via Boom en Brussel zijn weg zal banen tot in Charleroi.

Hier links een beeld waar het kanaal overgaat in de Schelde, waardoor ook kleinere zeeschepen tot Brussel kunnen komen.

Op dit beeld heeft men een beter idee van de werkelijke groote van dit kanaal.

Hier rechts ziet men het nieuwe veer in ons dorp, hetgeen tot voor enige jaren gelegen was in een naburige dorp, dit werd verplaatst na heel wat politiek getouwtrek hetgeen vele jaren heeft aangesleept. Het veer ligt op de plaats waar de Rupel uiteindelijk stopt en overgaat in de Schelde.